VIBRANT COLORS 10

"اینا همش تقصیر توئه".دونگهه مشتی به بازوی دوستش زد."باور نمیکنم که منو برای

 جریمه به خدمات تمام وقت توی دانشگاه فرستاده باشن!"

کوهیون بازوش رو جایی که بر اثر مشت دونگهه درد میکرد رو مالید."تقصیر خودته!چرا به

 اون موجود ابله عجیب غریب رنگارنگ اشاره کردی؟"

"من باید از کجا میدونستم که یه همچین ری اکشن جالبی از خودت نشون میدادی؟"دونگهه

 دستی به موهای خودش کشید و آهی کشید.هردوشونرو برای نمایشگاه فشنی که به زودی

 افتتاح میشد رو به عنوان مشاوران رسمی فرستاده بودن...چون سرکلاس دعوا راه اندخته

 بودن این رو به عنوان تنبیه شون در نظر گرفتنه بودن.(بعد از اینکه دونگهه اون تیکه رو به

 کیو در مورد سونگمین پروند و فرار کرد کیو دوباره تونست اونو بگیره...گفتم برا اونایی که

 جریانو نگرفتن)

"دوست دارم بفهمم که کی مسئول این نمایشگاه فشنه..."کوهیون به حالت تفکر چونه اش رو

 لمس کرد،"شنیدم که آدم های زیادی که واقعاً هات و جذاب تشریف دارن رشته اشون

 فشنه،امید وارم بعداً یدونه اشون رو ببینیم."

چند دقیقه بعد...دونگهه دستشو رو دهانش گذاشته بود و سخت در تلاش بود که صدای خنده

 هاشو خفه کنه...اون داشت به کوهیون بدبختی که سرجاش میخکوب شده بود و دهانش سه

 متر باز بود میخندید.

"سلام،من لی سونگمین هستم...کسی که مسئول نمایشگاه فشن امساله.من واقعاً برای کار با

 شما حیجان دارم."همون موجود ابله عجیب غریب رنگارنگی که کوهیون چند دقیقه پیش ذکر

 کرده بود الان دقیقاً روبه روشون ایستاده بود،و از اونجایی که معلوم بود قراره زیر نظر اون

 کار کنن.

دونگهه سرشو به علامت تایید حرف های سونگمین تکون داد،و با آرنجش ضربه ایی به پهلوی

 کوهیون زد،"تو راست گفتی کیو.واقعاً آدم های هاتی رشته اشون فشنه."

"در زمانی که کوهیون با من کار میکنه..."سونگمین دستی رو که آزاد بود و کوهیون رو

 محکم نگرفته بود رو بلند کرد و به نقطه ایی اشاره کرد که دری که چند دقیقه پیش از  اون

 وارد شده بود اونجا قرار داشت."دونگهه...بزار تو رو به یه شخص خیلی مهمی معرفی کنم،که

 قراره به صورت خیلی نزدیک و وابسته ایی باهم کار کنید.خواهش میکنم،تشریف بیارید

 داخل!"

در به آرومی باز شد و فیگوری از بین آن نمایان شد."با لی هیوکجه آشنا شید،معاون و مشاور

 من."

دونگهه همون طور که به هیوکجه ایی که داشت به طرفشون قدم برمیداشت خیره شده بود

 لبهاشو جمع کرد.

بعد از اون حادثه ی دردناک،نزدیک به یک هفته بود که هیوکجه رو دیگه ندیده بود،حتی توی

 کلاس های مشترکشون،و دونگهه فکر میکرد که اون داشت بهش بی محلی میکرد و از روبه

 رویی باش اجتناب میکرد.ولی اون این کار هیوکجه رو بیشتر ترجیح میداد،چون که اینجوری

 دیگه مجبور نیست با اون احساسات عجیب و غریبی که هر وقت هیوکجه رو ببینه توی ذهنش

 شکل میگرفتن مواجه بشه.

به هر حال به نظر میرسید که ملاقات امروزشون کاملاً اجتناب ناپذیر بود.

"سرنوشت"کوهیون با لحن کینه ایی ولی خفه و زمزمه مانندی این کلمه رو پروند،و زود

 خودشو با یه کاری مشغول کرد تا سونگمینو از سرش باز کنه.

در جواب..دونگهه با گستاخی پاشو بلند کرد و لگدی به کوهیون زد.و بعد دوباره نگاه خیره شو

 به هیوکجه دوخت، و بی درنگه اخماش تو هم رفتن. هیوکجه مسافت نسبتاً زیادی رو از اون

 دور ایستاده بود،و دونگهه هم اینو میدونست که هیوکجه از قصد این کارو میکرد.

"سلام آقای دونگهه .از دیدنتون خوشبختم.برای کار با شما خوشحالم."هیوکجه خیلی رسمی

 باهاش برخورد کرد...و از همون فاصله ی دور حرفاشو زد.

_لی هیوکجه دست از این رفتارت بردار.

همونطور که داشت با هیوکجه دست میداد موج هایی از آزردگی و دلخوری تمام وجودش رو در

 بر گرفتن.(چون هیوکجه بهش محل نمیداد)

"هی دونگهه...هیوکجه جزئیات مربوط به نمایشگاه رو برات خلاصه میکنه،در حینی که من

 کوهیون رو با خودم یه جای دیگه میبرم."سونگمین چشمکی به اونا زد در حالی که کوهیونی

 که به شدت معذب بود رو به زور دنبال خودش کشید.اون گیمر بدبخت فقط فرصت کرد که دو

 کلمه ایی رو با نا امیدی زیر لب به دونگهه بگه خواهش میکنم نجاتم بده قبل از اینکه سونگمین

 اونو کاملاً از اونجا بکشه بیرون.

هیوکجه صدا شو صاف کرد که توجه دونگهه رو جلب کنه،و بعد به مبلی که گوشه ایی قرار

 داشت اشاره کرد،"بریم اونجا بشینیم که من بتونم جزئیات رو برات توضیح بدم."

"خوب...آقای دونگهه،اول از همه اینکه ما معیار های سختی رو برای این نمایشگاه داریم__"

"یه لحظه دست نگهدار."دونگهه هر دو دستهاشو بلند کرد و حرف هیوکجه رو قطع کرد.با

 خجالت سرجاش(روی مبل)تکونی خورد"میشه فقط به طور نرمال و غیر رسمی حرف بزنیم؟

اینجوری من یه جورایی راحت نیستم."

"نه."هیوکجه بلافاصله خواسته ی دونگهه رو رد کرد."من متاسفم اگه احساس معذب بودن به

 شما میدم،ولی ترجیح میدم که با شما رسمی حرف بزنم چونکه نمیخوام هیچ مشکل نا خواسته

 ایی از طرف من برای شما ایجاد بشه."

دونگهه میخواست حرف هیوکجه رو رد کنه و بگه که اینا همش مزخرفه...ولی یه دعفه ایی

 یادش اومد...فهمید که هیوکجه دار جواب کار دعفه ی پیش دونگهه رو میده که بهش گفته بود

دیگه براش مشکلی ایجاد نکنه.

__لعنت...خودم جانی این مشکل برا خودم بودم.

وقتی دید که هیوکجه خیلی جدیه،آهی از نا امیدی سر داد  و خودشو محکم به پشتی کاناپه

 کوبوند."باشه پس...فقظ این  آقا رو حذف کن."

ساعت ها میگذشتن...و دونگهه دوباره به ساعت خیره شده بود.اون نمیتونست کاری در این

 مورد انجام بده...چونکه وقتی موضوع به چیزهایی میرسید که بهشون علاقه ایی نداشت

 حوصله اش بدجور سرمیرفت...و در حقیقت الان حوصلش بدجور از این محاسبات سررفته

 بود.اون تا الان این همه ساعات رو گذرونده بود و چیزی نگفته بود فقط چون خودشو با

 تحسین کردن چهره ی فوق جذاب هیوکجه سرگرم کرده بود،ولی هیوکجه چند بار مچشو در

 حالی که بهش خیره شده بود گرفت،برای همین اعصابش از اینکه الان مجبوره که به این

 گزارش های مزخرف نگاه کنه خط خطی بود.

"لی دونگهه،میشه حواست رو به حرف های من جمع کنی؟"صدای خشمگین هیوکجه دونگهه

 رو به دنیای واقعی برگردوند،ودونگهه از شرم سرشو اندخت زیر و معذرت خواهیی رو زمزمه

 کرد.

هیوکجه دوباره به سخنرانی یکنواختش برگشت،و دونگهه دوباره تو بحر قیافه ی هیوکجه

 رفت.این دعفه دونگهه اخم ثابتی که تو صورت هیوکجه بود رو ملاحظه کرد،و در کسری از

 ثانیه...دستشو دراز کرد و ابرو های هیوکجه رو لمس کرد.

"هی...اخم نکن."

دستهای دونگهه بدون اختیار تکون میخوردن...انگشتهاش روی ابرو های هیوکجه سُر

 میخوردن...واونارو با ملایمت نوازش میکردن و سعی داشتن که چروک ها و اخم هارو از اون

 ناحیه پاک کنن.

"داری چیکار میکنی؟"

هیوکجه از لمس های اون به خودش لرزید...دستهاشو کنار زد"خواهشاً دستهاتو از من دور

 نگه دار.و اگه نمیتونی اینکارو بکنی من با کمال میل از راه دردناکش بهت کمک میکنم که

 اینکارو بکنی."

دونگهه با بی میلی دستهاشو پس کشید و گفت"تو خیلی از من حصبانی هستی،درسته هیوکجه؟

میدونم که شاید سزاوار عصبانیت تو باشم از اونجایی که باهات بد برخورد کردم،ولی...من از

 کارم پشیمون نیستم."

"چــــی؟"هیوکجه در عین ناباوری شروع به خندیدن کرد.نمیدونست که بیشتر از دونگهه باید

 عصبانی باشه یا از خودش که اینقدر احمق بوده.

"در حقیقت من امیدوار بودم که یکم از رفتارت پشیمون شده باشی،ولی اینجور که به نظر

 میرسه باید توقعاتم رو سر پایین ترین حدشون تنظیم کنم.تو درست میگی...در اصل این من

 بودم که نباید بهت اعتماد میکردم.الان هم دارم درسمو یاد میگیرم."

هنوز که داشت دود از سرش بلند میشد با عصبانیت از سرجاش تکونی خورد و رو دونگهه خم

 شد و دوبار پشت سرهم به ناحیه ی دنده های دونگهه مشت زد."تو یه عوضی آشغالی!تو یه

 لاشی بی همه چیزی!اصلاً چرا به ذهنم رسیده بود که تو با بقیه فرق داری!؟"

هیوکجه بعد از انفجار مهیبش نفس های سنگینی کشید.

بیرون از پنجره...همه ی هم دانشگاهیی هاشو به پنجره چسبیده بودن و به آشوبی که داخل رخ

 داده بود نگاه میکردن،همه شون به داخل اتاق نگاه میکردن که ببینن جریان چیه.هیوکجه

 متوجه اونا شد و سرشو به علامت عذرخواهی برای رفتار ناجورش خم کرد،سپس برگشت و به

 دونگهه نگاه کرد که با بیخیالی بهش نگاه میکرد،کاملاً بی پروا.و هینجا بود که هیوکجه متوجه

 شد که دوباره احمق بازی در اورده بود.

با نگاهی شکست خوره صورتش رو با دستهاش پوشون و آه بلندی سرداد.

"فکر میکنم که توقع زیادی از خودم داشتم،من دیگه نمیتونم با تو کار کنم.من به سونگمین

 میگم که یکی دیگه رو جای من بذاره.من دیگه اینجا کاری ندارم."

بدون اینکه پشت سرشو نگاه کنه...هیوکجه به سرعت سمت در رفت،میخواست از این اتاقی که

 خیلی توش معذب و خفه بود فرار کنه.

دونگهه بی ربط به موضوع گفت"تو همیشه اینجوری همه چیزو تموم میکنی..."

هیوکجه مشتشو دور دسته ی در فشرد ،"منظورت چیه؟"

"مگه اونایی که داشتن مارو دید میزدن به این فکر نمیکردن که رشته ی حقوق اصلاً به تو

 نمیاد؟"

"اگه میخوای الان بشینی برام سخنرانی کنی پس بیخیالش شو."هیوکجه درو باز کرد.

"وایستا"دونگهه سمت اون رفت و درو به هم کوبوند."تو دوست من نیستی.نمیتونم باتو مثل

 یه دوست رفتار کنم."

"عالیه"هیوکجه دستهاشو مقابل سینش به هم گره زد،"یالا پس...توهین هاتو شروع کن."

دونگهه بیخیال پوزخند هیوکجه شد و ادامه داد"تو برای من مثل کیو نیستی،و هیچ وقت هم

 نمیشی.و حقیقتاً این من رو میترسونه."

نگاه هیوکجه یه نموره نرمتر شد.