سرزمین انسانها - S2/P5

سلااااام چینگوهای گل

بفرمایید ادامه مطلب >>>>>>

همونطور که متوجه شدید وبمون به طرز یهویی فلفلی شد

و این هیچ معنی جز گزا.رش شدن این وبلاگ نداره

طرف صحبتم اون دوستیه که نمیدونم به چه دلیل این وبلاگ رو گزا.رش کرده!

دوست جان ... همه اونهایی که میان اینجا تکلیفشون با خودشون معلومه و میدونن چرا اینجان!

اگر مشکلی هست خوشحال میشم تو کامنت ها یا تو تلگرام بهم بگی تا اگه قابل حله حلش کنیم

و اگر نیست با وجود اینکه دوست ندارم اینو بگم ولی ازت خواهش کنم به این وبلاگ نیای

لطفا اینجا و نویسنده ها و مدیرهارو به دردسر ننداز!

در اینه کوتاه نمیایم و بالاخره نوشته هامون رو به عزیزایی که حمایتمون میکنن میرسونیم شکی نیست ولی

این کارت شدیدا تو روحیه من به شخصه تأثیر بدی داشت

لطفا این کار رو نکن.

ممنون از مامانی که خیلی زود اینجا رو دوباره راه انداخت

ممنون از هالمونی که نذاشت خیلی اذیت بشم

بابایی و هارابوجی که با شوخیهاشون حالم رو بهتر کردن 

و همینطور ممنون از  اون دوستایی که تو تلگرام  تو گروهه خاندان ایونهه و  عزیزایی که تو پی وی بهم دلگرمی دادن.

تصمیمی برای رمزی کردن این فیک نداشتم ولی انگار بهتره که این اتفاق بیفته!

پارت 5

شیندونگ: این کار رو باهاش نکن. خواهش میکنم

نمیدونستم جدی حرف میزنه یا نقششه که ببینه من چقدر وفادارم. در ماشین رو باز کردم و پیاده شدم. در عقب رو هم باز کردم و به ادن کمک کردم تا پیاده بشه. نمیدونستم چه چوری میخوام ادن رو فراری بدم، فقط میدونستم که اجازه نمیدم بلایی سرش بیاد. البته اگه زنده میموندم.

ادن متعجب به اطرافش نگاه میکرد و اصلا حواسش به من و نگرانی هام و شیندونگ نبود.

شیندونگ از ماشین پیاده شد: ببین ... ازت خواهش میکنم. اون بچه رو نکش.

-: چرا این حرف رو میزنی؟

شیندونگ: نمیدونم ... خودمم نمیدونم چه مرگمه ولی التماست میکنم اون بچه رو نکشی. قسم میخورم اگه بلایی سرش بیاری میکشمت

-: این چیزا به تو ربطی نداره.

شیندونگ: مجبورم نکن بلایی سرت بیارم. با اون بچه کاری نداشته باش.

اسلحه اش رو دراورد و به سمت من گرفت. ادن با صدای داد و فریادهای ما دست از نگاه کردن به دور و اطرافش برداشت و به ما نگاه میکرد.

-: واقعا این چیزیه که میخوای؟

شیندونگ: آره ...  آزاری بهتون نمیرسونم. فقط بلایی سرش نیار، من بهت دروغ نمیگم سونگمین. فقط نذار اون بچه بمیره.

اینکه قصد اون از این حرفا چی میتونست باشه رو اصلا نمیفهمیدم، درحالیکه سعی داشتم ادن رو پشتم مخفی کنم گفتم: دلیل این رفتارت چیه؟ پس ... پس بذار ما بریم

شیندونگ: شاید ... چون دوستش دارم. به هرحال ... به پایگاه برمیگردم و میگم شما ها فرار کردین و منم پیداتون نکردم. فقط دیگه نه به بیمارستان بیا نه به خونه ی خودت و آشناهات برو.

چی گفت؟ دوسش داشت؟؟؟ اون به ادن علاقمند شده بود؟؟ تو اینکه ادن فوق العادس شکی نداشتم ولی حتی فکرشم نمیکردم شیندونگ بهش علاقه پیدا کرده باشه. انقدر دوستش داشت که میخواست به خاطرش همچین ریسک بزرگی بکنه و خودش رو به خطر بندازه.

-: اینجوری تو دردسر میفتی.

شیندونگ: مهم نیست. از این زندگی مزخرفم خسته شدم. هر اتفاقی هم بیفته وقتی جای اون بچه امن باشه منم خوبم. زود باشین برین. زود باشین. نباید دکترای اینجا ببیننمون.

خواستم سمت ماشینم برم که با صدای شیندونگ متوقف شدم.

شیندونگ: نه... فکر ماشینت رو از سرت بیرون کن، شناسایی شده.

نگاهی به خیابون انداختم. هیچ تاکسی رد نمیشد.

ادن: شینی کجا رفت؟ بعدا بازم میتونه به دیدنم بیاد؟

-: الان چیزای مهم تری برای نگرانی وجود داره!

ماشینی که گوشه خابون پارک بود و یه پسر جوون داشت سوارش میشد و پشت فرمونش مینشست توجهم رو جلب کرد. تنها ماشینی بود که سرنشین داشت و ... البته کسی که توی ماشین و صندلی جلو نشسته بود به من و ادن خیره شده بود. دست ادن رو گرفتم و به سمت اون ماشین دویدم. تو دلم امیدوار بودم همکاری کنن و اجازه بدن باهاشون بریم.

+++++++++++++++++++++++++++

-: چرا تو باید سفارش بگیری؟ اینهمه آدم زیردستت کار میکنن، به یکیشون میگفتی بره یا میگفتی خودشون بیان دفترت سفارش بدن.

کیو: اکثر سفارش ها رو به این روشهایی که گفتی میگیرم، ولی اینجایی که میریم فرق داره. بیمارستان گیون سوک و پدرشه. بزرگترین مشتری های منن و مثلا الان دارم بهشون احترام میذارم.

-: احترام به ماتحتم ... خو هرچی میخوان جونشون بالا بیاد بیان سفارش بدن دیگه.

کیو: اعصاب نداریا ... بمون تو ماشین من خودم تنها میرم تو. بیای آبروم و میبری.

-: عوضی ... اول یه موزیک بذار حوصلم سرنره. بعدشم زود برگردیا.

کیو: چشششششم ... امر دیگه ای نداری؟؟؟ " و ضبط ماشین رو روشن کرد.

-: فعلا نه ... اگه چیزی به ذهنم رسید میگم بهت.

کیو درحالیکه ماشین رو پارک میکرد بهم چشم غره رفت. فاصلمون با بیمارستان نسبتا زیاد بود.

کیو: زود برمیگردم. " و از ماشین پیاده شد. این پسر زندگی من بود. ازش ممنون بودم که به خاطر رفتارام رهام نمیکنه. 

آهنگی که پخش میشد رو دوست نداشتم. زدم ترک بعدی ... مزخرف، بعدی ... بیخود، بعدی ... ایش، این چرندیات دیگه چی بودن؟؟ کی به این ها گفته بود صداشون خوبه؟؟؟ بعدی و بعدی و بعدی .... تقریبا 100 تا آهنگ رو رد کردم ولی یکی از یکی آشغال تر بودن. هیچ چیز بدردبخوری برای گوش دادن نبود. داشبورد ماشین رو باز کردم ... هه هه ... 3 بسته کا//ندوم با رایحه های مختلف، روغن روان کننده، ادکلن و چندتا پوست شکلات تمام چیزهایی بودن که تو داشبورد بود. این بچه بدتر از خودم هیچ فرصتی رو برای کر//دن ملت از دست نمیداد. بین پوستهای شکلات گشتم ... یه شکلات دست نخورده بینشون بود ... برش داشتم و خوردمش. آهنگهای گوشی خودم بهتر از این چرندیات بودن. لیست موزیک هام رو باز کردم .... آهان ... growing pains ... آهنگ رو پلی کردم. آهنگ یکی دوبار ریپلی هم شد ... جدی جدی داشت حوصلم سر میرفت .... کیو خیلی وقت بود که رفته بود تو اون خراب شده. سعی کردم مغازه های اطرافم رو نگاه کنم بلکه یکم حواسم پرت شه. ماشینی با فاصله کمی از من ایستاد. یکم گذشت که یه پسر با موهای بلوند از سمت راننده پیاده شد ... یکم توپولی بود ... پوست سفیدی هم داشت، ازش بدم نیومد. درعقب ماشین رو باز کرد و به یه پسره کمک کرد از ماشین پیاده شه. عجب چیزی بود ... یه پسر خیلی خوشگل که بهش میومد 15- 16 سالش باشه. لباس بیمارستان با یه کت بزرگتر از خودش تنش بود ... بانمک! هرچی بیشتر نگاهش میکردم به نظرم خوشگلتر میومد. ناخودآگاه توی تخت زیر خودم تصورش کردم ... اوووف ... داشتم وسوسه میشدم باهاش بخوابم. تصور بدن ظریفش که زیرم وول میخوره باعث میشد داغ کنم. شاید تمایلی به اینکه یکی بک.نتش نداشت ولی اینکه از همچین رابطه ای خوشش میاد یا نه برام مهم نبود ... من همیشه به هرچی میخواستم میرسیدم ... به هر قیمتی. یه پسر چاق با لباس نظامی هم از ماشین پیاده شد. فکرکنم سرباز بود. نمیشنیدم چی میگن ولی انگار جرو بحث میکردن. وقتی سربازه اسلحه اش رو به طرف اون دوتا گرفت جاخوردم. میخواست چیکارکنه؟؟ وسط خیابون بکشتشون؟؟؟  وااااو هیچوقت فکرشم نمیکردم همچین صحنه ای رو از این فاصله نزدیک ببینم. اون پسر بچه مثل احمق ها فقط دور و اطرافش رو نگاه میکرد. عین خیالش هم نبود یکی به سمتشون اسلحه گرفته. شیشه رو زدم پایین تا بتونم بشنوم چی میگن.

" فقط دیگه نه به بیمارستان بیا نه به خونه خودت و آشناهات برو " اون سرباز چاق داشت میگفت.

" اینجوری تو دردسر میفتی "

" مهم نیست. از این زندگی مزخرفم خسته شدم. هر اتفاقی هم بیفته وقتی جای اون بچه امن باشه منم خوبم. زود باشین برین. زود باشین. نباید دکترای اینجا ببیننمون."

چی داشتن میگفتن؟؟؟ یک کلمه اش رو هم نمیفهمیدم. یهو در سمت راننده باز شد ... کیو برگشته بود.

" نه ... فکر اون ماشین رو از سرت بیرون کن، شناسایی شده "

دوباره حواسم رو به اتفاقاتی که روبه روم داشت میفتاد دادم. اون پسر مو بلوند هم داشت به من نگاه میکرد. دست پسر کوچیکتر رو گرفت و به سمت ما دوید... یکدفعه ای چشون شد؟ خودشون سوار ماشین ما شدن؟؟ کاش یه چیز دیگه خواسته بودما!